Onverwachte vakantie in Taipei

Bij mijn aankomst in Taipei op 31 augustus was ik best benieuwd wat me allemaal te wachten zou staan. Op het vliegveld werd ik opgewacht door drie Taiwanese meiden met een geknutseld kartonnen bord waarop ‘Soochow University’ stond (met allemaal hartjes er omheen), die me haastig vertelden dat de shuttlebus op mij stond te wachten. Ik moest dus snel even wat geld wisselen, een simkaart zou later wel komen. In –wederom- een busje vol Chinezen, werd ik naar de campus gereden, waar Vivian me uitlegde wat de bedoeling was. De Chinese uitwisselingsstudenten zouden vanaf nu hun introductie hebben, maar onze introductie begon pas op 12 september. Om een of andere reden was ons (Nederlanders) verteld dat we 1 september aanwezig moesten zijn, maar nu bleek dus dat we tot 12 september werkelijk niets konden doen. Vivian gaf me een rondleiding over de campus, die voor een heel groot deel uit trappen bestaat. De campus ligt namelijk aan de voet van een rijkelijk begroeide berg, aan de rand van de stad. Dit zorgt ervoor dat het daar altijd vochtig is, en dat je, tegen de tijd dat je boven bij je lokaal bent, het gevoel hebt alsof je door een sauna bent gelopen. Jurrit kwam ik tegen bij de kantine, die op dat moment bestond uit de Family Mart en de McDonalds. ’s Avonds kwamen ook Steven en Rick aan, en bleek dat meiden (natuurlijk) niet in de jongens-dorms mogen komen, omdat we de jongens daar dan helemaal gek zouden maken. Voor mij werd even een uitzondering gemaakt omdat er nog niet zo veel jongens in de dorm woonden, en ik werd onder begeleiding van twee mannelijke vrijwilligers naar de jongens begeleid. Andersom mag het trouwens wel: jongens moeten een veiligheidshesje aan als ze bij de meiden naar binnen gaan, zodat we gewaarschuwd zijn.
De eerste paar nachten in de dorm waren me toch wat. Ik had al een paar keer een jongen in de common room gezien zonder hesje, waar ik enigszins verbaasd over was. Toen de avond viel, bleek die persoon echter bij mij op de kamer te slapen, waardoor ik van mening was dat het een meid was. Na een nacht in een bed van 1,70 meter lang (ik ben 1,68 m) werd ik wakker met uitzicht op mijn twee anderen kamergenoten, die hadden besloten lepeltje-lepeltje te gaan liggen. Nu was ik dus weer van mening dat het toch een jongen was. Later bleek dat veel jongeren geen relatie mogen hebben van hun ouders, dus dat er dan van alles stiekem gebeurt in de dorms. Jongens met jongens en meisjes met meisjes. Dus: ik denk dat het toch een meisje was. Zeker weet ik het echter niet.
Omdat de bedden toch écht een stuk te klein waren voor de jongens, zijn we na twee nachten naar een hostel verhuisd. In de eerste dagen in Taipei zijn we met wat vrijwilligers op huizenjacht gegaan, en hebben we uiteindelijk het eerste appartement gekozen dat we bezocht hadden. De kamers hier zijn niet bijzonder groot, en de ramen – als ze al aanwezig zijn – ook niet, maar de woonkamer, keuken en twee badkamers zijn prima. De ligging is best wel ideaal: een supermarkt, twee bakkers, een McDonalds, 7/11, Family Mart, redelijk wat streetfood en een metrohalte binnen 100 meter afstand. Ook zijn we wat nightmarkets afgegaan en hebben we een berg beklommen om het mooiste uitzicht op de skyline van Taipei te zien. Ik kan je vertellen, dat is best indrukwekkend.
Omdat we verder nog niet zoveel konden doen in Taipei, en tot de 15e moesten wachten tot we ons appartement in konden, besloten we maar naar het zuiden van Taiwan te reizen. Na wat busritten van in totaal 8 uur kwamen we aan in Kenting, het zuidelijkste plaatsje van Taiwan. Hier zijn we een paar dagen gebleven en hebben we het (bleek achteraf) mooiste strand ter wereld van 2011 bezocht. Heerlijk was het daar zeker. Een wit strand, blauwe zee en blauwe lucht, met af en toe wat met krabjes en mos begroeide rotsen. En het mooie was: tot een uur of 4 was er bijna niemand op het strand te vinden, we hadden het rijk bijna voor onszelf. Oh ja, dankzij Jurrit kan ik nu ook op mijn rug blijven drijven zonder iets te hoeven doen, haha!
De volgende dag hebben we elektrische scooters gehuurd en zijn we langs de kust gereden. Op enkele plaatsen kwamen we bij verschrikkelijk mooie stranden uit, waar we dan ook wel een keer in zee zijn gegaan. Af en toe kwamen er dan wat Chinese toeristen op het strand, maar die gaan om een of andere reden nooit het water in. Volgens mij is het hier zelfs niet standaard dat mensen leren zwemmen, terwijl Taiwan toch écht een eiland is.. ’s Avonds zijn we in een kroegje wat gaan drinken (nadat we al drie avonden bij hetzelfde tentje dumplings hadden gehaald). Daar trad een bandje op die covers van Michael Jackson deed. Thriller in het Chinees, best bijzonder. Na wat socializen met de locals werd het bier en de whisky rijkelijk gedeeld en werden we op de scooter thuisgebracht. De volgende ochtend waren we allemaal niet zoveel waard, en hebben we dan ook niets uitgevoerd.
De dag daarna vertrokken we met de bus en de trein naar Hualien, waar zich het Taroko National Park bevindt. Daar sliepen we in een 36-bed dorm room. Dat klinkt verschrikkelijk, maar dat was verschrikkelijk leuk. Het hostel was vermomd als koffiewinkel, om zo vervelende locals buiten de deur te houden. Met de hele zaal zijn we ’s avonds een fietstour gaan doen naar een strand in de buurt. Op de mountainbike ben ik gevloerd door een slak ter grootte van een hand, maargoed, dat is ook nog eens een ervaring. Wij, stoere Hollanders, besloten even een nachtduikje te doen in zee, waar de Aziaten toch wel enigszins vanop keken. Daarna hebben we met z’n allen afhaalbarbeque gegeten en wat biertjes gedronken op het strand van flinke stenen. Supercomfortabel was dat niet, maar zeker wel gezellig.
De dag erna zijn we gaan wandelen op een van de vele paden in Taroko National park. Het duurde ongeveer 3 uur om met de bus in het park aan te komen, dus we besloten maar gewoon de vetste wandeling te doen. Deze leidde naar een grot waar een waterval in naar beneden stortte. Met camera en zwemkleding zijn we de ijskoude grot in gegaan, maar man, wat was dat gaaf. De tunnel was ongeveer 50 meter lang, en over de hele lengte stortte er ijskoud water door het plafond naar beneden.
De volgende dag ben ik met twijfelkontjes Rick en Jurrit gaan ‘river chasen’. Een aboriginal leidde ons (in wetsuits en al) een stuk tegen de rivier in, waar we een paar keer van een 8 meter hoge rots konden springen. Ik kon het daar natuurlijk niet laten een backflip te doen. Door de klap met het water schoot de GoPro camera echter los van het statiefje, waardoor die naar de bodem zonk. Gelukkig was held Rick er om de GoPro op te duiken. Ook die dag bleek weer dat mensen hier niet altijd kunnen zwemmen: er ging er één mee die door de begeleider moest worden meegetrokken aan het hesje. Telkens als hij in het water sprong, hield hij zijn mond open, wat ertoe leidde dat iedere keer als hij boven kwam, de halve longinhoud met water weer vlug naar buiten werd gespuugd.
Vervolgens was het tijd om terug naar Taipei te gaan, en nog wat nachtjes te slapen in ons mooie zebra-hostel, waar de volledige bekleding van panterprint was. Zelfs op de föhn was een random stukje panterpapier geplakt.