Japan!

Het is alweer veel te lang geleden, ik zit vanaf nu nog maar twee weken in Taipei! De reden dat ik niet veel meer gepost heb, is dat ik gewoon veel te druk bezig ben geweest met supermooie avonturen beleven. Dus, ja.. Hier het verhaal over Japan, een prachtig land.

Na weer een aantal weekenden in Taiwan doorgebracht te hebben, begon het bij mij weer een beetje te kriebelen. Ik moest er weer eventjes tussen uit, een weekendje ofzo. Japan was nog een bestemming die hoog op mijn lijstje stond, en ik had het er al met Kristina (Czech Republic) over gehad om samen te gaan. Toen zij uiteindelijk een ticket naar de Filippijnen had geboekt in het weekend dat wij hadden afgesproken naar Japan te gaan, was ik een beetje teleurgesteld. Ik wilde wel heel graag naar Japan gaan, maar had niet zo heel veel zin om dit keer in mijn eentje te gaan. Gelukkig zei Monika dat ze ook graag nog naar Japan wou. Zij had alleen erg veel moeite met het bekostigen van de reis, dus ik besloot toch maar vast te boeken. Uiteindlijk bleek dat ze toch mee kon, wat ik natuurlijk hartstikke gezellig vond. Samen vertrokken we 4 december 2014 vanaf mijn appartement met de laatste bus van de avond naar het vliegveld. Daar zouden we dan een paar uurtjes moeten wachten, maar met de eerste bus van de volgende dag zouden we te laat komen. Op het vliegveld kwamen we Kristina, Nicole en Simon tegen; zij hadden hun vlucht naar de Filippijnen gemist en hadden een nieuwe vlucht voor de volgende ochtend geboekt. Er zou alleen ook een typhoon naar de Filippijnen komen, dus het zou waarschijnlijk een regenachtige en winderige week voor hen gaan worden. Na wat gedoe met het inchecken van mijn fantastische selfie-stick (hij was te lang voor cabin baggage, dus moest hij ingecheckt worden, maar dat zat niet bij mijn ticket, dus gelukkig heb ik mijn stick bij een andere passagier in de tas kunnen stoppen), vertrokken we om 6.40 naar het regenachtige Tokio, waar we om 11.30 aankwamen. Na wat koffie en een bezoekje aan de Familiy Mart om handschoenen en een paraplu te kopen, begonnen we ons rondje door Tokio. We zaten vlak bij een toeristisch gebied, met wat mooie tempels en veel kraampjes. Als ze in Japan bidden, gooien ze wat geld door een rooster en buigen ze. Mooi om te zien, maar uiteindleijk blijkt het principe toch steeds hetzelfde. Na de tempels liepen we verder door wat een mooie winkelstraat met vele restaurantjes zou moeten zijn, dat was echter nergens terug te vinden. We vonden wel een straat met heel veel restaurantwaren, maar dat was voor ons niet zo heel erg interessant. Wel vonden we een restaurantje dat al open was, en daar hebben we heerlijk genoten van een zelfgemaakte soort van pannenkoek, bestaande uit ei, meel, ui, salade, garnalen, kaas en chili. Met een superklein spateltje moesten we dan op het mengsel drukken, zodat het aan de onderkant bleef plakken en we het konden opeten. De warme sake erbij maakte het helemaal perfect. Na het eten kregen we het idee om misschien toch ook naar Osaka te gaan, dus na een ‘waarom niet?’ besloten we ons hostel te cancellen en tickets voor de nachtbus naar Osaka te boeken. Zo gezegd, zo gedaan, en met wat geluk kregen we de laatste twee stoelen voor de nachtbus. Na een verschrikkelijk slechte nacht, waarin we met heel veel moeite en veel gegrinnik bij het uittrekken van de te warme kleding, kwamen we om 6.10 aan in Osaka. De vrieskou van 3 graden deed ons daar op dat moment geen goed, dus hebben we in de lobby van een hotel gewacht tot het ontbijt daar open zou gaan. Toen bleek dat dat toch wel erg duur was, dus zijn we om 7 uur in een klein, maar gezellig winkeltje gaan ontbijten. Toen we buiten kwamen, bleek de zon te schijnen; er was geen wolkje aan de lucht te vinden. We vertrokken met de bus (zodat we wat bovengronds konden zien) naar Osaka’s castle, waar een mooi uitzicht op ons stond te wachten. Op de acht verdiepingen waren verschillende indrukwekkende samurai-uitrustingen te zien, moet indrukwekkend geweest zijn in de gevechten. Eenmaal buiten wilde een grote groep schoolmeisjes met ons op de foto, dus daar moesten wij natuurlijk ook even zelf een fotootje van maken. Leuk, hoe enthausiast die mensen allemaal zijn. We zijn nog aangesproken voor een interviewtje, waarbij de leerlingen Engels moesten leren, ook daar hebben we natuurlijk een foto van. Na Osaka’s castle zijn we doorgelopen naar de Koreaanse wijk, waar een drukke straat moest zijn. We kwamen door een hartstikke mooi park, waar de herfstkleuren volop aanwezig waren. Ik had niet gedacht dat ik de herfst zou missen, maar toen we daar liepen moest ik toch wel even denken aan de (meer dan) jaarlijkse herfstwandelingen in het bos. Heerlijk. Vervolgens vonden we de Koreaanse wijk, waar we tussen de vele winkeltjes, tempels en katten een muts kochten; het was namelijk wel érg koud. Later bleek natuurlijk dat we daar weer eens veel te veel voor hadden betaald, maar goed. Na de Koreaanse wijk zijn we naar het ... park gegaan, met wat uitzicht op de Tokyo Zoo. Het park was echter niet zo bijzonder, het zal ’s avonds met de verlichting aan vast mooier zijn geweest. Vanuit het park zijn we naar Osaka’s Sky Tower gelopen, die we natuurlijk ook even op zijn geweest. Met onze perfecte timing konden we zonsondergang weer mee maken vanaf een hoog punt met 360 graden uitzicht over de hele stad. Na –wederom- een koffie om op te warmen, liepen we door de ‘íllumination street’ terug naar het noorden, waar de Weinachtsmarkt op ons stond te wachten. Een gezellig sfeertje met veel Aziaten en Duitsers, waar we natuurlijk direct een mok Glühwein hebben gekocht. Even later moest natuurlijk ook de Bratwurst eraan geloven, en geloof het of niet, maar naast de Kerstman was ook Sinterklaas was van de partij. Op de avond van 5 december heb ik dus Sinterklaas gezien in Osaka! Dat kunnen er vast niet heel veel zeggen. Als afsluiting hebben we ook nog een portie mini-oliebollen gegeten, en voldaan keerden we weer terug naar het station, waar de nachtbus terug naar Tokio alweer bijna voor ons klaar stond. Om 22.20 begon de 10 uur durende terugreis, waarvan ik weer een bizar klein deel heb kunnen slapen. Aangekomen in Tokio besloten we direct een bezoek te brengen aan de training van sumoworstelaars. Erg lokaal en super leuk om te zien. Zelfs locals die langs liepen hadden het nog niet eerder opgemerkt, en bleven ook staan kijken. Na de training kwamen twee Sumo’s naar buiten (ja, bijna naakt en in 2 graden Celcius), en konden we met ze op de foto. Vervolgens zijn we naar ons hostel gegaan, hebben we ingecheckt en een douche genomen, om ons weer door te haasten naar het busstation: we zouden naar Mount Fuji gaan! Doordat de reis naar het busstation met de metro te lang zou duren, besloten we een taxi te nemen. We hadden alleen niet verwacht dat dat tripje ons 40 euro zou gaan kosten. Helaas waren we ook nog eens te laat voor de bus. Gelukkig was het geen probleem om de tickets om te boeken naar de volgende bus, die een kwartier later vertrok. In de bus naar Mount Fuji hebben we beiden geprobeerd wat bij te slapen, maar onderweg werd ik gelukkig wakker met fantastische uitzichten aan beide kanten van de snelweg. Op dat moment besefte ik dat ik Japan toch wel een heel erg mooi land vind. Je hebt er alle soorten natuur, en mensen zijn over het algemeen best wel aardig. Daarnaast zijn ze best wel normaal (vergeleken met Taiwanezen) en is het overal hartstikke schoon. Toen we aankwamen bij Mount Fuji, was die in de wolken verstopt. Na een lunch met uitzicht op de berg, trokken de wolken echter weg, en het leek erop dat we de top zouden kunnen zien later. We begonnen onze wandeling naar het meer, en halverwege zagen we een bergpaadje omhoog gaan. We besloten daar eens naar boven te lopen, en dat was misschien wel de gaafste keuze die we hebben gemaakt. Halverwege het pad hoorden we iets zwaars naar beneden springen, en later bleek dat dat een aap was. Op de hele weg naar de top kwamen we apen tegen. Grote, kleine, moeders met jonkies, het was een grote groep, die behoorlijk schuw was. Monika heeft met haar goede camera wat fantastische foto’s weten te maken gelukkig! Toen we op de top kwamen was Mount Fuji inderdaad vrij van wolken, wat erg mooi was. Omdat de zon al wat lager begon te gaan staan haastten we ons naar beneden, we wilden de zondsondergang vanaf de overkant van het meer meemaken. Omdat we iets aan de late kant waren, moesten we natuurlijk een stukje joggen, maar daardoor hadden we een fantastisch uitzicht op Mount Fuji en de zonsondergang. Prachtig.
We wisten alleen dat we het niet zouden redden om op tijd terug bij de bus te zijn als we zouden gaan lopen. We probeerden dus te liften, wat niet werkte. Bij een bushalte vlak bij een hotel stond een mooie BMW te wachten op haar passagiers, en toen het raampje open ging en een sigaret aangestoken werd, vroegen we of de bestuurder misschien tijd had om ons naar het station te brengen. En dat had hij gelukkig, waardoor we zelfs 10 minuten te vroeg bij het busstation waren! Vanaf daar vertrokken we weer naar Tokio, waar we om 10 uur weer aankwamen. Daar hebben we nog even rondgewandeld in een deel van de ‘nightlife area’, maar omdat de metrolijnen voor middernacht sluiten, gaat dat allemaal niet zo lang door. Voor ons was dat prima, want we zouden de volgende ochtend om kwart voor 6 naar Jigokudani Snow Monkey Park vertrekken. Uiteindelijk werd het alsnog 2 uur voordat we gingen slapen, en om half 6 stond de wekker dus alweer. Moe, maar vol goede moed gingen we weer naar het busstation, waar we dit keer op tijd waren, maar weer konden we de goede bushalte niet vinden. Met wat hulp van locals bleek dat het gebouw ergens achteraf was, en dat we moesten rennen. Eerst drie straten door, toen over een kruispunt, door een superchique gebouw, naar de parkeerplaats. Precies op het moment dat de bus haar deuren dicht wou doen kwamen wij de hoek om rennen: precies op tijd. De uiterst comfortabele stoelen maakten het haasten wel wat goed. Onderweg sneeuwde het al af en toe, en was in de verte overal sneeuw te zien. Hartstikke fijn om te zien, en dat beloofde veel goeds voor het park. Na een koffie op het treinstation, nog een bus naar het eigenlijke park en een wandeling van een half uur over een besneeuwd bospad, kwamen we aan bij de apen in de hotsprings. Dat was hartstikke leuk en bijzonder om te zien, en we hebben daar natuurlijk een behoorlijke tijd besteed aan selfies maken met de kleintjes. Een koud anderhalf uur later was een portie friet en –wederom- een koffie wel erg welkom, voordat we aan onze 4 uur durende terugreis naar Tokio begonnen. Daar zijn we naar het echte downtown gedeelte van Tokio gegaan, waar we door de ‘hipste straat van Tokio’ zijn gelopen, als ook door de straat met de vetste winkeltjes, en natuurlijk hebben we ook een selfie gemaakt op het drukste kruispunt van Tokio dat altijd in films te zien is. Daarna zijn we terug gegaan naar ons hostel om ons welkomstdrankje op onze laatste avond in Japan te nuttigen. De warme sake was weer erg welkom, en na een enigszins vaag gesprek met een Franse DJ die in Japan was om zichzelf te promoten, gingen we naar bed. Om half 4 viel ik eindelijk in slaap, terwijl om kwart over 6 de wekker alweer ging. We wilden voor onze vlucht terug naar Taipei nog even de grootste vismarkt van Azië bekijken, dus zo gezegd zo gedaan. Om 7 uur waren we uitgecheckt bij het hostel en vertrokken we naar de markt. We wisten wel dat we daar voor 9 uur niet echt toegang zouden hebben, maar wie niet waagt, wie niet wint. We kwamen enigszins door de beveiliging heen, maar op het echte marktgedeelte werden we toch echt tegengehouden door een man in een lange regenjas en een mooie pet op. We mochten wel even wat foto’s maken en gingen toen op zoek naar ons sushi-ontbijtje. En ik kan je vertellen, zulke lekkere sushi heb ik nog niet eerder gehad. Daarna was het toch echt tijd om terug naar het vliegveld te gaan, en het leek erop dat we de check-in tijd niet zouden gaan halen. Gelukkig werden er een paar haltes overgeslagen door de metro, waardoor we een kwartier hadden om van het metrostation tot de incheckbalie te komen. Ook hier moesten we dus weer een beetje joggen, maar we waren gelukkig prima op tijd. Hier deden ze gelukkig niet moeilijk over mijn selfie-stick, dus was het niet nodig om die apart in te checken. Wel moesten we binnen een half uur door de bagagecontrole en douane zien te komen, wat natuurlijk erg krap was. Zoals alle buitenlanders in Azië gewend zijn, kropen we natuurlijk wat voor in de rij, en waren we op tijd voor ons vliegtuig. Om ons reisje af te sluiten besloten we een heerlijk potje nutella (met van die koekstaafjes die je erin kunt dippen) en een heerlijke chocolademelk te kopen, want ja, deze low-budget vliegmaatschappij was iets te karig om ons iets te drinken aan te bieden. Met een prima vlucht en landing in Taipei konden we ons reisje veilig afsluiten met een laatste busritje naar het centraal station. Daar scheidden onze wegen met een dikke knuffel, en stond er ons beiden een heerlijk warme douche te wachten. Japan, je was fantastisch!